മല­യാ­ള­ത്തിനും ലോക­മെ­മ്പാ­ടു­മുള്ള മല­യാ­ളി­കള്‍ക്കും പ്രിയ­ങ്ക­ര­നായ എഴു­ത്തു­കാ­രന്‍ വൈക്കം
മുഹ­മ്മദ് ബഷീ­റിനെ ഞാന്‍ ഒരി­ക്കല്‍ മാത്രമേ നേരില്‍ കണ്ടി­ട്ടു­ള്ളൂ. ദിവ­സ­വും, തീയ­തി­യും,
മാസ­വു­മൊന്നും കൃത്യ­മായി എനിക്ക് ഓര്‍മ്മ­യി­ല്ല. ഞാന്‍ തല­യോ­ല­പ്പ­റ­മ്പിലെ ഹൈസ്കൂ­ളില്‍
പഠി­ക്കുന്ന കാല­മാ­യി­രുന്നു അത്. അന്ന് അദ്ദേഹം ബേപ്പൂര്‍ സുല്‍ത്താ­നാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല,
സാധാ­ര­ണ­ക്കാ­രുടെ പച്ച­യായ ജീവി­ത­ക­ഥ­കള്‍ തന­തായ ശൈലി­യില്‍ എഴു­തി­ക്കൊ­ണ്ടി­രുന്ന
ഒരു തനി നാട്ടിന്‍പു­റ­ത്തു­കാ­രന്‍! അദ്ദേ­ഹ­ത്തിന്റെ പല പുസ്ത­ക­ങ്ങളും ഇതി­നോ­ടകം
വായി­ക്കാന്‍ എനിക്ക് അവ­സരം കിട്ടി­യി­ട്ടു­ണ്ടെ­ങ്കിലും, കഥാ­കൃ­ത്തായ സ്വന്തം നാട്ടു­കാ­രനെ
ഒന്നു കാണാന്‍ സാധി­ച്ചി­ല്ലല്ലോ എന്നോര്‍ത്ത് വിഷമം തോന്നി­യി­രു­ന്നു. അങ്ങ­നെ­യി­രിക്കെ
ഒരു ദിവസം ഞാനും സുഹൃ­ത്തു­ക്കളും പുസ്ത­ക­ക്കെ­ട്ടു­ക­ളു­മേന്തി പതി­വു­പോലെ രാവിലെ
സ്കൂളി­ലേക്ക് നടന്നു പോവു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു. വീട്ടില്‍ നിന്ന് സ്കൂളി­ലേക്ക് പത്തു­മി­നിറ്റ്
ദൂരമേയുണ്ടാ­യി­രു­ന്നു­ള്ളൂ. തല­യോ­ല­പ്പ­റമ്പ് കവ­ലയ്‌ക്കു മുമ്പായി, ഇടു­ത­വ­ശത്ത് വാര്‍ത്ത
ഒരു ഒറ്റ­നില വീട് അക്കാ­ല­ത്തു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. (ഇ­പ്പോള്‍ ആ കെട്ടിടം ഫെഡ­റല്‍
ബാങ്കി­ന്റേ­താ­ണ്). വീടിന്റെ മതില്‍ക്കെ­ട്ടി­നു­ള്ളില്‍, റോഡി­ന­ടു­ത്താ­യി, മതി­ലി­നേ­ക്കാള്‍
ഉയ­ര­മുള്ള വലി­യൊരു ചെമ്പ­രത്തി നിറയെ പൂക്ക­ളു­മായി നില്‍ക്കു­ന്നു. ആ ചെമ്പ­ര­ത്തി­യുടെ
കമ്പില്‍ പിടി­ച്ചു­കൊണ്ട് , മതി­ലിന്റെ മുക­ളില്‍ കുത്തി­യി­രു­ന്നു­കൊണ്ട്, മതി­ലിന്റെ പുറത്ത്
വീണു പറ്റി­ക്കി­ട­ക്കുന്ന ഉണ­ങ്ങിയ ചെമ്പ­ര­ത്തി­പ്പൂ­ക്കള്‍ പെറുക്കി താഴേയ്ക്ക് ഇടു­ക­യാണ് ഒരാള്‍.
മുണ്ടു മാത്രം ഉടു­ത്ത, ഷര്‍ട്ട് ധരി­ക്കാ­ത്ത, കട്ടി ഫ്രെയി­മുള്ള കണ്ണട ധരിച്ച, തല­യില്‍
ആവ­ശ്യ­ത്തി­ല­ധികം കഷ­ണ്ടി­യുള്ള സാക്ഷാല്‍ മുഹ­മ്മദ് ബഷീര്‍! ഞാന്‍ അത്ഭു­ത­പ്പെട്ട്
അന്ധാ­ളി­ച്ച് ഒരു നിമിഷം നിന്നു­പോ­യി. എന്റെ കണ്ണു­കളെ എനിക്ക് വിശ്വ­സി­ക്കാന്‍
കഴി­ഞ്ഞില്ല! എന്റെ അങ്ക­ലാപ്പ് കണ്ടി­ട്ടാവാം അദ്ദേഹം ചോദിച്ചു:

“പുള്ളേ, നീ ഏതാ ?’ ചോദ്യം എന്നോ­ടാ­ണെ­ന്ന­റി­ഞ്ഞിട്ടും ഉത്തരം വഴി­മു­ട്ടി­പ്പോയി! ഒരു
വിധ­ത്തില്‍ ഞാന്‍ പറ­ഞ്ഞൊ­പ്പി­ച്ചു –

“മര­ങ്ങോ­ലി­ലെ……”

“വര്‍ക്കീടെ മോനാണോ?”

“അതെ” എന്നു മാത്രം ഞാന്‍ തല­കു­ലു­ക്കി. ഞാന്‍ നില്‍ക്കു­ന്നത് വൈക്കം മുഹ­മ്മദ് ബഷീര്‍
എന്ന വലിയ മനു­ഷ്യന്റെ മുന്നി­ലാണ് എന്ന സത്യം എനിക്ക് അപ്പോഴും വിശ്വ­സി­ക്കാന്‍
സാധി­ച്ചി­ല്ല.

“അപ്പന് ഇപ്പോള്‍ എവി­ടെയാ ജോലി?” അദ്ദേഹം വീണ്ടും ചോദി­ച്ചു.

“നാഗര്‍കോ­വി­ലാ…”

“അയാളെ ഞാന്‍ തെര­ക്കീന്ന് പറ­യണം”

“പറയാം….” ആ മഹാ­പ്ര­തി­ഭയെ പല­വട്ടം രിരിഞ്ഞ് നോക്കി­ക്കൊണ്ട് ഞാന്‍ സ്‌കൂളി സ്കൂളി­ലേക്ക്
നട­ന്നു. ഏതോ ഒരു വലി­യ­കാര്യം സാധി­ച്ച­പോലെ എന്റെ മനസ്സ് സന്തോ­ഷാ­ധി­ക്യ­ത്താല്‍
ത്രസി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു.

വര്‍ഷ­ങ്ങള്‍ ഒട്ടേറെ പിന്നി­ട്ടു. പഠി­ത്ത­മെല്ലാം കഴിഞ്ഞ് അന്നം തേടി ഞാന്‍ അക­ല­ങ്ങ­ളി­ലേക്ക്
വണ്ടി കയ­റി. എന്റെ നാട്ടു­കാ­രന്‍ വൈക്കം മുഹ­മ്മദ് ബഷീര്‍ “ഇമ്മി ബലിയ’ എഴു­ത്തു­കാ­ര­നാ­യി.
ലോകം മുഴു­വ­നു­മുള്ള മല­യാ­ളി­കള്‍ക്ക് അദ്ദേഹം “ബേപ്പൂര്‍ സുല്‍ത്താ­ന്‍’ ആയി! പിന്നീട്
മലയാള സാഹി­ത്യ­ത്തിനും ലോക സാഹി­ത്യ­ത്തിനു തന്നെ മുതല്‍ക്കൂ­ട്ടായ ഒട്ടേറെ സംഭാ­വ­ന­കള്‍
നല്‍കി­ക്കൊണ്ട് അദ്ദേഹം കഥാ­വ­ശേ­ഷ­നാ­യി.

എന്നെ സംബ­ന്ധി­ച്ച­ട­ത്തോളം സുല്‍ത്താന്റെ അന­ശ്വര കഥാ­പാ­ത്ര­ങ്ങ­ളായ പാത്തു­മ്മ­യുടേയും,
എട്ടു­കാലി മമ്മൂ­ഞ്ഞിന്റേയും, മണ്ടന്‍ മുത്താ­പ്പ­യു­ടേ­യും, സൈന­ബ­യു­ടേ­യു­മെല്ലാം നാട്ടു­കാ­ര­നാ­കാന്‍
എനിക്ക് ഭാഗ്യ­മു­ണ്ടായി എന്ന­തില്‍ ഞാന്‍ അഭി­മാനം കൊള്ളു­ന്നു. “മുല്ല­പ്പൂ­മ്പൊ­ടി­യേറ്റു കിടക്കും
കല്ലി­നു­മു­ണ്ടൊരു സൗരഭ്യം” എന്നു പറ­ഞ്ഞ­തു­പോലെ സുല്‍ത്താന്റെ സ്വത­സി­ദ്ധ­മായ ഭാഷാ
ശൈലി­യു­ടേ­യും, അന­ന്യമായ രചനാപാട­വ­ത്തി­ന്റേയും, അനു­പ­മ­മായ സാര­സ്യ­ത്തിന്റെ കുളിര്‍മ്മ
ഏറ്റു­വ­ളര്‍ന്ന എനിക്ക് “ഇമ്മിണി വലിയ ” ഒരെ­ഴു­ത്തു­കാ­രന്‍ ആകാന്‍ കഴി­ഞ്ഞി­ല്ലെ­ങ്കി­ലും, പതി­നഞ്ച്
പുസ്ത­ക­ങ്ങള്‍ മല­യാ­ള­ത്തിന് കാഴ്ച­വെ­യ്ക്കാന്‍ എനിക്ക് പ്രചോ­ദ­ന­മായ, ആ വലിയ
പ്രേര­ണാ­ശ­ക്തിയെ ഞാന്‍ നന്ദി­പൂര്‍വ്വം, അഭി­മാ­ന­പൂര്‍വ്വം സ്മരി­ക്കു­ന്നു. അദ്ദേ­ഹ­ത്തിന്റെ
നാട്ടു­കാ­ര­നാ­കാന്‍ സാധി­ച്ചതുതന്നെ വലിയ ഭാഗ്യ­മായി കരു­തു­ന്നു.!

മല­യാ­ള­ത്തിന്റെ ബേപ്പൂര്‍ സുല്‍ത്താനെ ജീവി­ത­ത്തില്‍ ഒരി­ക്കല്‍മാത്രം കണ്ട ആ അനര്‍ഘ
നിമി­ഷ­ത്തിന്റെ ഓര്‍മ്മ മങ്ങാ­തെ, മായാ­തെ, എന്റെ മനോ­മു­കു­ര­ത്തില്‍ ഞാന്‍ എന്നും
സൂക്ഷി­ക്കും. അന­ശ്വ­ര­നായ സുല്‍ത്താ­നെ, അങ്ങ­യുടെ ഓര്‍മ്മ­കള്‍ക്കു മുന്നില്‍ ഞാന്‍
ശിരസ്സ് നമി­ക്കു­ന്നു.

www.facebook.com/dr.marangoly