അങ്ങിനെ ലോകമെമ്പാടുമുള്ള അമേരിക്കന് ജനത ആകാംക്ഷാപൂര്വ്വം കാത്തിരുന്ന പ്രഥമ ബൈഡന്-ട്രംപ് പ്രസിഡന്ഷ്യല് ഡിബേറ്റ് കഴിഞ്ഞു. തികച്ചും പരിഹാസ്യവും പരിതാപകരവുമായിരുന്ന ഒരു സംവാദമായിരുന്നു അത് എന്നാണ് പൊതുവേയുള്ള അഭിപ്രായം. നിരാശാജനകവും എന്നുകൂടി വേണമെങ്കില് കൂട്ടിചേര്ക്കാം. പിഞ്ചുകുഞ്ഞുങ്ങളേപ്പോലെ പിച്ച വെച്ചു മന്ദം മന്ദം സ്റ്റേജിലേക്കു നടന്നു വന്ന ബൈഡന് അങ്കിളും, ഒരു പുച്ഛഭാവത്തോടെ കടന്നുവന്ന ട്രംപ് മച്ചമ്പിയും തുടക്കത്തിലെ അപശകുനങ്ങളായിരുന്നു എന്നു പറയാതിരിക്കുവാന് നിര്വ്വാഹമില്ല. സാമാന്യ മര്യാദയനുസരിച്ച് പരസ്പരം അഭിവാദ്യം ചെയ്യുവാനോ, ‘ഷെയ്ക്ക് ഹാന്ഡ്’ നല്കുവാനോ രണ്ടു പേരും തയ്യാറായില്ല (ഒരു ഗവര്ണ്ണര് – മുഖ്യമന്ത്രി ലൈന്). ഇതിലൊരു മഹാനെയാണ് അടുത്ത അമേരിക്കന് പ്രസിഡന്റായി തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെടേണ്ടതെന്ന് ഓര്ത്തപ്പോള്, അമേരിക്കന് ജനതയോട് സഹതാപം തോന്നി. നിലാവത്ത് അഴിച്ചുവിട്ട കോഴിയെപ്പോലെയായിരുന്നു ബൈഡന്റെ അവസ്ഥ. എവിടെയാണ് താന് നില്ക്കുന്നതെന്ന് യാതൊരു പരിസരബോധവുമില്ലാത്ത അവസ്ഥ. കണ്ണുകള്ക്ക് ഒരു ചലനവുമില്ല. എന്നാല്, ട്രംപാകട്ടേ പച്ചാളം ഭാസിയെപ്പോലും കടത്തി…
“യു ആര് എ സക്കര്” (ലേഖനം): രാജു മൈലപ്ര
