സർവലോക
സൈനിക സഹോദരങ്ങളേ!
നിങ്ങളുടെ നിറ തോക്കുകൾ
നിലത്തു കുത്തുക.
ഞങ്ങൾക്ക് നേരെ അത് തിരിക്കരുത്‌ !
നിങ്ങളുടെ നീളൻ മിസൈലുകൾ
ഞങ്ങളുടെ
കുഞ്ഞുറുമ്പ് ജീവിതങ്ങൾക്ക്
നേരെ തൊടുക്കരുത് !
അവിടെ പൈതങ്ങളുണ്ട്,
മുലയൂട്ടുന്ന അമ്മമാരുണ്ട് .
വഴിക്കണ്ണുമായി മക്കളെ കാക്കുന്ന
മാതാ പിതാക്കളുടെ സ്വപ്നങ്ങളുണ്ട്.
പ്രിയമുള്ളവളുടെ
പ്രണയാർത്ത മോഹങ്ങളുണ്ട്.
അവരെക്കൊല്ലാനാണോ
നിങ്ങൾ സൈനികനായത് ?
അധികാരികളുടെ
ശരങ്ങൾതൊടുക്കുന്നതിനുള്ള
അടിമ വില്ലുകളായത് ?
അവർ ചൂണ്ടിയ അതിരുകൾ
എവിടെയാണ് ?
അവരുടെ മനസ്സിന്റെ
സങ്കൽപ്പമല്ലേ അത് ?
മണ്ണിനും ജലത്തിനും
അതിരുകൾ വരയ്ക്കാനാവുമോ ?
ഇല്ലാത്ത അതിരിനാണോ
കാവൽ നിൽക്കേണ്ടത് ?
അടിച്ചു വിട്ട റബ്ബർ പന്ത് പോലെ
ആകാശത്ത് ഭൂമി നിൽക്കുമ്പോൾ
അജ്ഞേയങ്ങളായ
ഭ്രമണ താളങ്ങളിൽ
അതിരുകൾ എവിടെയാണ് ?
അധികാരികളുടെ അപ്പം ഉപേക്ഷിച്ച്
അജയ്യനായി പുറത്തു വരിക.
സങ്കൽപ്പങ്ങൾക്ക് ‘അപ്പുറം ‘
ഇല്ലാത്തതിനാൽ
അവിടെ നിൽക്കുന്നവനെ
ചുംബിക്കുക !
അപ്പോളാണ് നിങ്ങൾ
അഹിംസയുടെ ആനന്ദമാവുന്നത് !
അയൽക്കാരന്റെ കരുതലാവുന്നത് !
കാഫറിന് വേണ്ടി
കഴുത്തുകൾ ആവുന്നത് !
അപരന്റെ സംഗീതമാവുന്നത് !
അഭീ, അഭീ, ശുഭം ! ശുഭം !
